Słowiński Park Narodowy obejmuje 19 tysięcy hektarów jezior, lasów, bagien i wydm. Rośnie tu 860 tysięcy gatunków roślin, żyje 250 gatunków ptaków. Od lat 70-tych park jest na liście Światowych Rezerwatów Biosfery UNESCO. Jego największą atrakcją są rozległe ruchome wydmy tworzące niesamowitą, zmienną scenerię.
500-600 lat temu tutejszy krajobraz zaczął się zmieniać pod wpływem działalności człowieka. W lasach, które porastały morski brzeg, mieszkańcy budowali chaty i wypasali zwierzęta. W miejsca, gdzie drzewostan był słabszy, natychmiast wdzierał się piasek. Wiejące z północnego zachodu wiatry powodują, że mierzeja przesuwa się w kierunku południowo-wschodnim i wkracza do jeziora Łebsko. Czasem spod piasku wyłaniają się fragmenty różnych obiektów, np. poniemieckiej szkoły szybowcowej czy szałasu pasterskiego.
Piasek zaczyna się przemieszczać już przy wietrze wiejącym z prędkością 5 metrów na sekundę. Największe zmiany w krajobrazie następują jesienią i zimą, podczas sztormowej pogody. Jeszcze w XIX wieku niemieccy leśnicy próbowali zalesić wydmy, licząc na to, że teren ten uda się wykorzystać gospodarczo. Piasek i wiatr wygrały jednak z człowiekiem.
Spod bramy Słowińskiego Parku Narodowego (w miejscowości Rąbka) na wydmy wiedzie siedmiokilometrowy szlak. Można go pokonać pieszo, na rowerze (na miejscu jest wypożyczalnia) lub kolejką - meleksem. Najwyższe wzniesienie w tej okolicy to Łącka Górka (42 metry wysokości), z której wierzchołka roztacza się pustynny krajobraz. Wspinaczka na szczyt wydmowej góry po osuwającym się piasku to prawdziwe wyzwanie. Turyści muszą pamiętać, że po wydmach można się poruszać tylko wyznaczonymi szlakami.
500-600 lat temu tutejszy krajobraz zaczął się zmieniać pod wpływem działalności człowieka. W lasach, które porastały morski brzeg, mieszkańcy budowali chaty i wypasali zwierzęta. W miejsca, gdzie drzewostan był słabszy, natychmiast wdzierał się piasek. Wiejące z północnego zachodu wiatry powodują, że mierzeja przesuwa się w kierunku południowo-wschodnim i wkracza do jeziora Łebsko. Czasem spod piasku wyłaniają się fragmenty różnych obiektów, np. poniemieckiej szkoły szybowcowej czy szałasu pasterskiego.
Piasek zaczyna się przemieszczać już przy wietrze wiejącym z prędkością 5 metrów na sekundę. Największe zmiany w krajobrazie następują jesienią i zimą, podczas sztormowej pogody. Jeszcze w XIX wieku niemieccy leśnicy próbowali zalesić wydmy, licząc na to, że teren ten uda się wykorzystać gospodarczo. Piasek i wiatr wygrały jednak z człowiekiem.
Spod bramy Słowińskiego Parku Narodowego (w miejscowości Rąbka) na wydmy wiedzie siedmiokilometrowy szlak. Można go pokonać pieszo, na rowerze (na miejscu jest wypożyczalnia) lub kolejką - meleksem. Najwyższe wzniesienie w tej okolicy to Łącka Górka (42 metry wysokości), z której wierzchołka roztacza się pustynny krajobraz. Wspinaczka na szczyt wydmowej góry po osuwającym się piasku to prawdziwe wyzwanie. Turyści muszą pamiętać, że po wydmach można się poruszać tylko wyznaczonymi szlakami.
